Zwykłej Matki Wzloty i Upadki: Packą w dzwonek, czyli ćwiczymy refleks

Packą w dzwonek, czyli ćwiczymy refleks

Z definicji gry tzw. „pudełkowe” mają nas relaksować. Ale także zmuszać do myślenia, skupienia oraz do podejmowania nierównej walki ze swoimi komputerowymi kuzynami. U nas w domu, póki co, pecetowi złodzieje czasu przegrywają na szczęście z kretesem.

Spośród ogromnego katalogu gier towarzyskich można wyodrębnić coraz popularniejszą podgrupę tytułów ćwiczących nasz refleks. Pozwólcie zatem, że dziś zaprezentuję Wam dwóch przedstawicieli tego nurtu, których na świat przywołało wydawnictwo G3. Jeśli macie w domu ślimaka, żółwia, czy innego leniwca -uważajcie! Bezpośredni kontakt z poniższymi tytułami grozi nieodwracalną transformacją w diabła tasmańskiego... A już na pewno liczcie się z sinymi i poobijanymi dłońmi.

W życiu mam dwie malutkie fobie. Zwą się: pająk i klaun. Chcesz zobaczyć jak biję życiowy rekord w biegu na 100m? Pokaż mi w pobliżu jakiegoś „krzyżaka”. Tak to mniej więcej działa. Jednakże, gdy w moje spocone jeszcze ręce wpadła gra „Halli Galli Junior – widowisko cyrkowe” jakoś nie zemdlałem z przerażenia na widok uśmiechniętych czerwononosych kolesi (mam na myśli klaunów, a nie bywalców sklepu ooooogólnospoż... Heeep! Pardonsik!). W niewielkich gabarytów pudełku znajduje się 56 kart z kolorowymi buźkami naszych bohaterów oraz dzwonek, który z miejsca stał się nierozłącznym towarzyszem zabaw naszej córki, a dla reszty domowników wrogiem numer jeden :) Karty przedstawiają klaunów w 8 różnych kolorach (6 uśmiechniętych i 1 smutny, bo gdzieś zgubił kapelusik). Umieszczamy zatem dzwonek na środku stołu, rozdajemy wszystkie karty graczom (2-4 osoby) i zaczynamy przedstawienie. Kurtyna w górę!

Zadanie jest bardzo proste: po kolei wykładamy z naszych stosików karty do momentu, aż pojawią się 2 identyczne wizerunki klaunów. Wtedy jak najszybciej musimy uderzyć w dzwonek żeby zgarnąć odkryte do tej pory obrazki. Gdy to się stanie, a runda dobiegnie końca kontynuujemy wykładanie kolejnych kart. I tak dalej, i tak dalej. Prawda, że proste? Bo w tej grze nie ma czasu na długie zastanawianie się ani obmyślanie strategii. Liczy się tylko refleks i spostrzegawczość (w kolejności dowolnej). Rzecz jasna zwycięzcą zostaje ta osoba, której uda się uzbierać najwięcej kart. Dodam od siebie, że warto pomyśleć wcześniej o jakichś ochronnych rękawiczkach albo coś, gdyż kontakt z rozpędzoną ręką 6-latka, który próbuje nas uprzedzić w „dryndnięciu” dzwonkiem, potrafi być bardzo bolesny. Sprawdziliśmy – nie życzymy. Na pudełku widnieje zapis „+4”, sugerujący minimalny wiek gracza. Wydaje mi się jednak, iż aby w pełni cieszyć się dynamiką rozgrywki trzeba by wykonać niewielkie równanie matematyczne: 4 + 2. O! Teraz zdecydowanie lepiej!

Sama gra potrafi wciągnąć pod warunkiem, że zabawę prowadzimy w 3-4 osoby. W dwójkę jest zdecydowanie zbyt monotonnie i statycznie. Dlatego myślę, że niniejsza propozycja od G3 sprawdziła by się idealnie na jakiejś domowej imprezce na przykład.

Całość wykonana jest jak zwykle solidnie. Karty o odpowiedniej grubości oraz solidnej budowy dzwonek pozwolą nam cieszyć się przez długi czas rozgrywką w „Halli Galli junior”. A jak w dodatku ktoś, mimo wszystko, lubi klauny...

Pozostajemy w klimatach dynamicznych gier karcianych, bo oto nadchodzi „Packa na muchy”. Druga propozycja z dzisiejszej oferty od konińskiego wydawcy wymaga oprócz niesamowitego refleksu dodatkowej chwili skupienia. Ale po kolei...

W pudełku, którego wielkość nie przewyższa przeciętnego obecnie na rynku smartfona, znajdziemy aż 112 kart z wizerunkami much wszelkiej maści, kategorii wagowej, czy płci. Oczywiście karty są w różnych kolorach (6-u dokładnie) i o różnych wartościach punktowych (od 1 do 5). Wśród nich znajduje się także 16 kart przedstawiających tytułową packę na muchy. Mnogość kartoników pozwala nam zaprosić do zabawy nawet 8 osób. Bo jak wiadomo nie od dziś „w kupie raźniej” (to mógłby być jednocześnie slogan naszych skrzydlatych bohaterów :)). Mechanizm rozgrywki jest bardzo prosty: tasujemy karty, rozkładamy je zakryte na stole, po czym po kolei odkrywamy. W chwili gdy naszym oczom ukaże się packa lub gdy na stole znajdują się muchy w 4 kolorach, a ktoś właśnie znalazł kolor nr 5 – rozpoczynamy polowanie na muszyska. W jaki sposób? Ręcoma! – powiedziałby gangster Siara.

Szukamy wzrokiem much w kolorze, którego w danej chwili kart jest najwięcej i... Pac! Dłonią przykrywamy naszą zdobycz. Cała trudność polega na tym żeby kontrolować na bieżąco ilość kolorów w polu gry oraz upolować najbardziej soczystą (czyt. najwyżej punktowaną sztukę). Bo za błędne decyzje czeka kara. Dla części z naszej Zwykłej Rodzinki ten aspekt gry stwarzał na początku niemało problemu. Stąd też próg wiekowy (od 6 lat wzwyż) określono tym razem optymalnie. Ale gdy już się przebrnie przez te trudne początki pozostaje sama radość w zdobywaniu kolejnych (swoją drogą świetnie narysowanych) muszek, a przede wszystkim z możliwości pacnięcia raz po raz po łapach mamy, czy taty. Radość dziecka w takich chwilach jest bezcenna. Co nie zmienia faktu, że tytuł sam w sobie jest godny uwagi. Jeśli lubicie spędzać wesoło czas w towarzystwie bliskich Wam osób, „Packa na muchy” jest tym, czego szukacie.

Dwie gry – jeden cel: zwycięstwo. W obu podobne zasady – trzeba być szybszym od pozostałych graczy. Którą z nich wybrać? Trudno jednoznacznie stwierdzić. W naszym domu większość głosów padło na „Packę...” (to poniekąd pewnie wina wspomnianej klaunofobii). A zresztą, i tak zaraz przyjdzie jakiś pająk i wyłapie nam wszystkie muchy. To ja już lecę! Paaa!