Czytam często blogi mam, które chwalą się tym jakie ich dziecko jest uczynne, troskliwe i w ogóle same "ochy" i "achy". Czy jednak tak jest naprawdę? Czy tak jest ZAWSZE? Czy po prostu nie chcą pisać o tym, że czasem dzieje się po prostu źle? Dziś czytałam bloga Bąbelkowy świat, w którym mama opisuje histerię swojego pierworodnego i to jak sobie z tym radzi. Poczytajcie, może znajdziecie coś co Wam się przyda ;) To przekonało mnie, że nie tylko u nas w domu zdarzają się takie sytuacje. Przekonało mnie, że mamy potrafią pisać też o kryzysowych chwilach, bo to, że inne dzieci też mają ataki złości, histerii czy innej formy agresji... cóż, wiem od znajomych i siostry. Wiem też o tym dlatego, że inaczej na tych wszystkich portalach rodzicielskich nie byłoby tylu porad na powyższy temat! Moja córka ostatnio wręcz zasypuje nas swoim pyskowaniem. Teksty typu :
- "nie będę cię słuchać"
- "nie ty rządzisz w tym domu"
- "i co z tego"
- "nie odzywaj się do mnie"
- "nie będę z Tobą rozmawiać" itp itd
Podobny temat podjęłam TUTAJ - co oznacza, że takie dni się zdarzają i powtarzają ;)
Nie będę pisać o tym jak sobie z tym radzić. Nie jestem ekspertem ani psychologiem. Jestem Zwykłą Matką, której też zdarzają się gorsze dni i której też zdarza się nie radzić z własnym dzieckiem. Staram się jak mogę. Każda sytuacja wymaga innej reakcji. Czasem bywa i tak, że to co jednego dnia odniesie skutek, drugiego da reakcję wręcz odwrotną! Nie ma złotego środka, tak jak nie ma dwojga identycznych dzieci.
Przychodzi potem taka mała złośnica, po "odsiadce" w swoim pokoju i dłuuuugiej rozmowie ze mną lub tatą. Są przeprosiny, obietnice, uściski i całusy. Przynosi do tego jakąś swoją pracę na dowód swojej miłości i co? Co w takiej sytuacji zrobić? Czy aby na pewno "miłość ci wszystko wybaczy"?. Owszem! Kocham swoją córkę i wybaczę jej wiele, co nie znaczy, że nie dam kary albo prędko zapomnę o tym co się wydarzyło! Nie znaczy to też, że nie wytłumaczę jej jaką przykrość mi sprawiła swoim zachowaniem. Zwłaszcza, że po jakimś czasie (czasem zaledwie po kilkudziesięciu minutach, czy paru godzinach) sytuacja się powtarza. Wtedy zadaję sobie i jej pytanie: czy coś z rozmowy, którą odbyłyśmy zostało w jej małej główce? Owszem - zostało. Tego jednak nie widać już teraz. To zaowocuje na przyszłość. Bo tak będzie, prawda? ;)
Madre podejście ;)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam i zapraszam do siebie oraz na www.forumbrudnopis.pl ;)
Też sobie tak wmawiam... Że zaowocuje w przyszłości! ;-) Obyśmy miały rację :-)
OdpowiedzUsuńBo lepiej jest pisać o tym co świetne, niż o tym co trudne. Ja tam nie wiem. Wiem jedno, nie ma dzieci idealnych. Mój kochany synek jest naprawdę wspaniałym, grzecznym dzieckiem i tak, mogę o nim same ochy i achy pisać. Jednak nie jest idealny, ma swoje za uszami, dostał już kilka razy szlaban, odbyliśmy wiele poważnych rozmów. Mamy też za sobą w młodszym wieku akcje typu "historia w miejscu publicznym", jednak nigdy nie dałam się sprowokować wyznając zasadę że agresja rodzi agresję. To podejście działa. Młody bardzo szybko się nauczył, że mama nie żartuje, że nie rzuca słów na wiatr i na dłuższą metę się "nie opłaca" zachowywać tak czy inaczej. Młodemu da się bardzo wiele wytłumaczyć, jest rozumny i generalnie naprawdę anioł, co nie znaczy jak już napisałam, że nie ma nic za uszami :) Oj ma :-)) Spokój, konsekwencja i rozmowa :-))) Zaowocuje napewno :) Ja już widzę, że owocuje :-)
OdpowiedzUsuńSuper napisane . :)
OdpowiedzUsuńZaowocuje na pewno, ja też w to wierzę. Dobrze postępujesz. Ja do Adama muszę na spokojnie, bo gdybym krzyknęła to on 10 razy głośniej.
Pozdrawiamy :)
:) aj dzieciaki :) czekam na takie "wkurzanie mamy, bo mi sie tak podoba" hehe zwariowalam :)
OdpowiedzUsuńPrzeczytałam już tego posta wcześniej na telefonie, ale nie miałam jak skomentować- dzieci czasami potrafią wykończyć człowieka. Moje dwie diablice dały mi w poniedziałek taki wycisk psychiczny, że jak Boga kocham, byłam u kresu wytrzymałości nerwowej :) Ale... Na szczęście godzinny spacer (to nic, że w deszczu) i był spokój!
OdpowiedzUsuńbywaja takie ciężkie chwile....ale na szczęście są też te lepsze! dobrze, że spacer pomógł ;)
Usuń